Sobre un tal Pérez Reverte

Tuven a oportunidade de escoitar ao Javier Pérez Reverte nunha entrevista de Jesús Quintero. Que empaque, que solidez, que bravura de machorro!!. Decía el cachondo del Javier que xa lle amolaba tanto buenismo, tanta bobería meapilas, froito ñoño do humanismo cristiano. Que a vida é loita, risco, confrontación "a cara de perro" pola defensa dos propios valores. Logo mencionou todo o que vivira como corresponsal de guerra (él sí que estuvo en situaciones límite, él sí que tiene cojones, veu decir), e que se estaba a perder o sentido da honra, e que as guerras sirven para purgar e purificar aos povos, e que estaba no ADN da humanidade, y yo qué sé cuántas humoradas más. En fin, batallitas de abuelo.

O caso é que me chamou a atención esa contundente condena ao buenismo, como se estuvese decindo por primeira vez algo nunca antes mencionado, vamos, como se descubrise a Meca. E pensei que para mín, bostezo mediante, o que comeza a ser un novo dejavù é o da crítica airada ao buenismo. E que os vellos, impepinablemente, sempre critiquen a estupidez e blandenguería das novas xeracións. Todo dejavùs. De novo, a Axencia de Calidade de Inseminario, a que se ocupa de crear plantillas, modelos e protocolos sobre todo tipo de reiteracións cansinas, ten traballo por diante.

Dottore Mignoca